2010
- editie 2010
- deelnemers
- dagboek
- fotoverslag
- verslag
2009
- editie 2009
- deelnemers
- Art Festival
2008
- editie 2008
- dagboek
- deelnemers
2007
- editie 2007
- dagboek
- deelnemers
2006
- editie 2006
- dagboek
- deelnemers
- verslag
2005
- editie 2005
- dagboek
- deelnemers
2004
- editie 2004
- dagboek
- deelnemers
2003
- editie 2003
- dagboek
- deelnemers
2002
- editie 2002
- dagboek
- deelnemers
2001
- editie 2001
- dagboek
- deelnemers
2000
- editie 2000
- dagboek
- deelnemers
lees het algemene dagverslag:
1-15 juli | 16-31 juli | 1-15 augustus | 16-31 augustus
1-15 september | 16-30 september | 1-15 oktober | 16-31 oktober
overzicht voorbereidingen
lees het persoonlijke dagverslag van:
Bas | Stephan | Klaas | Merel | Glenn | Emeke | David
Niek | Erik | Lucienne | Marjolijn | Mariska
Dagboek: door Merel Ritz (sopraan)
dinsdag 1 augustus 2000
Reis en aankomst: In het vliegtuig ben ik op een gegeven moment volledig in de wolken. De spanning van het vertrek wisselt zich langzaam maar zeker in voor een nieuwsgierige opwinding. Ik heb zin het onbekende tegemoet te vliegen. Als ik op een gegeven moment uit het raampje kijk en de intense schoonheid van de wolken zie weet ik niet hoe ik het heb: ontelbare kleuren wit in zulke mooie vormen, een zachtoranje glans van de zon hier en daar, en dit alles badend in helderblauw. Het dringt tot in mijn tenen door hoe perfect onze wereld eigenlijk is. Ik bekijk haar voor mijn gevoel vanuit haar ware perspectief.
Hirado: Als we uit de bus stappen, ruik ik iets wat ik nog nooit heb geroken heb: een zoete geur, vermengt met een frisse zeelucht. “Wat een vruchtbare lucht” denk ik. Ik word er helemaal gulzig van en probeer zo diep mogelijk in te ademen. Opgetogen stap ik op de boot die ons naar Hirado brengt. Na even varen stappen wij, vierhonderd jaar nadat hier de eerste Nederlander voet aan wal zette, uit de boot.
Een hartverwarmend welkomstfeest, erg leuk Junko en Bas te zien ter plekke. Zeven Japanse mensen nemen me mee naar buiten om naar mijn huisje te gaan. Een oorstrelend gezang van beesten komt me tegemoet. Het zal een orkest zijn dat voor het grootste deel uit krekels bestaat, morgen is vragen wie er nog meer inzitten. Het klinkt schitterend, geborgen en mysterieus. Inmiddels is het 21 uur geleden dat ik thuis opstond om te vertrekken. De zeven Japanse mensen proberen nog uitgebreid uit te leggen hoe de waterkoker werkt en het douche-gordijn dat er niet is. Ik begrijp er duidelijk niets meer van en overweeg om in mijn “Wat & Hoe Japans“-boekje op te zoeken:“ Ik ben daas en sta al bijna te slapen“. Maar het lukt me ook niet meer te verzinnen waar ik dat boekje heb. Ze lezen het blijkbaar van mijn gezicht, mijn Japanse hosts en vrienden blazen de aftocht. Bas komt kijken of alles in orde is en raadgeven over de airco `s nachts. Wil komt ook nog langs en vertelt dat ik alleen maar voor slangen en duizendpoten hoef op te passen. Mmm. Na een ronde door het huis weet ik meteen dat ik boven wil slapen, voor het open raam (met hor!) aan de voeten van het krekelorkest, met een mix van tropen en rieten mat in mijn neus. Ik heb geen tijd meer om te lachen om de bamboe (harde!) stukjes waarmee mijn kussen gevuld is. Ik leg mijn hoofd erop, armen en benen als een windmolen...en slaap zonder airco.
woensdag 2 augustus 2000
De warmte vind ik lekker, ik kan er goed tegen. Met deze zon valt niet te spotten: een loopje naar de winkel met ingesmeerde schouders; toch verbrand in 10 minuten. Jammer dat Emeke ver weg woont met haar zoons Olaf en Romboud. Fijn dat Bas, Glenn en Ietje en David en Junko tegenover me wonen.
donderdag 3 augustus 2000
Nog steeds geen tijd gehad om boodschappen te doen en te koken. Teveel in touw met beginperikelen. Het schema zit erg vol. Voorlopig ook geen tijd om dagboek bij te houden. Eerste Japanse dansles gehad: fantastisch, “Kitani sensei“ is een echte meesteres. De dans is vergeleken bij mijn jazz-ballet heel ingetogen, maar ik voel dat het bewegingen zijn die je vrouwelijkheid eren.
vrijdag 4 augustus 2000
Vanavond eerste tempelconcert in Tabira. Heel leuk dat de Japanse fluitist Machida Masayuki meespeelt. Ik vind hem erg muzikaal en hij heeft humor, de repetities gaan goed. Ik ben zenuwachtig, weet niet wat me te wachten staat. Ben wel goed voorbereid en goed bij stem.
zaterdag 5 augustus 2000
Concert is goed gegaan! David, Machida en ik hebben mooi gemusiceerd. Ik heb me wel verslikt in de tekst van de Japanse liedjes, ik hoop maar dat ik niet iets raars gezongen heb: “de kersebloesem zuipt lekker“ i.p.v. “de kersebloesem ruikt lekker“ bijvoorbeeld. Na afloop heb ik me even een beroemdheid gevoeld: De grootste bos bloemen ooit gekregen; orchideeen met lelies. Vele handtekeningen uitgedeeld, van alle kanten gefilmd en gefotografeerd en daarna ontboden aan een overheerlijk banket met allerlei soorten verse vis, groenten, baksels en fruit. Gezeten naast de burgemeester; misschien heeft hij nog meer genoten van hetgeen ik kon eten met mijn postuur, dan van mijn gezang.
zondag 6 augustus 2000
Feestdag: `s avonds een uur lang onbeschrijfelijk mooi vuurwerk boven de zee. Ik vraag me steeds af of ik droom, zo zittend in kimono in de warmte, honderden Japanse mensen om me heen, de zee groen verlicht. Even voel ik me alleen, ik zou al dit moois graag willen delen met mijn geliefde(n). Ik ben de groep kwijt en zij kunnen mij ook niet gemakkelijk vinden in mijn kimono.
maandag 7 augustus 2000
In zee gezwommen: zo groen, zo helder, zulk zacht water. Hoe krijgen ze het voor elkaar. De vissen zijn bepaald niet verlegen, zwemmen gewoon om je heen, tussen je door, in alle formaten en kleuren, streepjes en stippeltjes. Nauwelijks een duikbril nodig.
dinsdag 8 augustus 2000
Toverparelrepetitie: gaat heel voorspoedig. Ik geniet erg van de Japanse kindertjes. Vanavond concert Ikitsuki-schouwburg. Ik ben nauwelijks zenuwachtig, uitstekend bij stem, ik heb er zin in. Ondanks de droge akoestiek gaat het concert goed en ontspannen. Voel me als een vis in het water. Het “koekoek-lied“ van Giamberti en het “nachtegaal-lied“ van Saint-saens waarbij ik zgn. vanuit een boom zing (ik ben niet te zien voor `t publiek, alleen te horen) slaan erg aan, dat vinden ze leuk. “Sakura“, het Japanse kersenbloesemlied wekt steeds tranen op bij het publiek.
woensdag 9 augustus 2000
“Home-stay“: gisteravond ben ik na het concert meegenomen dor een Japanse familie om aldaar e overnachten. Een hoogtepunt: Ik ben geraakt door de warme, respectvolle hartelijkheid van deze mensen. Hoewel we elkaars taal niet spreken hebben we gedurende deze halve dag intens en nabij contact. Deze mensen aan de andere kant van de wereld voelen zo eigen, alsof ik ze al heel lang ken. Een toevalstreffer? Het huis is proper en verfijnd ingericht en het uitzicht van een bijna verblindende schoonheid: frisgroene natte rijstvelden, heuvels, zee. Na de afgelopen, toch hectische week, lijk ik wel even in het paradijs beland. Ik voel me diep geïnspireerd door de liefde die uitgaat van deze familie en deze plek.
donderdag 10 augustus 2000
Heerlijk dit klimaat, ik gedij in die warmte. Lekker weinig kleren aan en zeewind die je huid streelt. Wat is mode toch een grappig verschijnsel. De Japanse vrouwen doen er alles aan om wit te blijven. Het lijkt wel de Victoriaanse tijd. Ze hebben zelfs een parasol op uit angst voor een zonnestraal. Sommige poederen hun gezicht nog wit bij. En daar komen wij aan: eerst ook onder de parasol om niet te verbranden, maar daarna toch stiekem hopen een beetje bruin te worden tussen het werk door. Werkelijk tegenovergestelde ideeën van wat aantrekkelijker en sexy is. Dus...misschien krijg ik wat meer rust op straat als ik wat bruiner wordt.
Koorrepetitie: opvallend goed koor. De dirigente zingt zelf heel mooi. Ik heb gezegd dat ze veel moet voorzingen.
vrijdag 11 augustus 2000
Sinds vandaag heb ik een vriendje in huis. Ik heb hem “Harpert hagedis“ gedoopt. Nu hij Harpert heet vind ik hem wat gezelliger. Toch vind ik het nog steeds niet leuk dat hij steeds uit een onverwachte hoek komt aangeschubt. En als ik hem roep komt hij niet. Gisteravond zat hij op mijn slaapkamerraam (heb ik hem naar beneden gejaagd) en op dit moment hoor ik hem onder de koelkast. Toverparelrepetitie: prima. De Japanse kindertjes zien er zo lief uit. Er heerst opvallend goede orde, het valt me op dat ze geconcentreerd zijn en zowel zang als dans goed oppikken. Ik vermoed dat het een leuke musical wordt.
Om 17:30 uur in zee gaan zwemmen met Junko en Wil, in de ondergaande zon. Daarna op het strand lekkere nigirisushi (=sushi met verse vis erop) gegeten.
zaterdag 12 augustus 2000
Japanse dansles: televisieploeg uit Nagasaki. Wat komt zo`n camera dichtbij! En dan maar doen alsof er niets aan de hand is, rustig doordansen en niet over die strakke kimono struikelen. Ik dacht dat ze tegenwoordig toch konden inzoomen. Bij het interview merkte ik dat ik ging antwoorden terwijl ik niet precies wist wat ik wilde gaan zeggen. Ik durfde blijkbaar geen stilte te laten vallen. Ik geloof dat er toch nog wel iets zinnigs uit rolde. Junko vertaalde erg goed.
Privé-zangles: leuk en bevredigend. Taalbarriere geen probleem. Het blijkt dat de muziek en het zingen echt voor zich spreken. Ik kan hetzelfde overbrengen als aan mijn leerlingen in Nederland.
zondag 13 augustus 2000
Repetitie met David, Glenn en Masayuki (fluitist). Erg leuk. We hebben onze ad-hoc “band“ de “Tsutsuji`s“ genoemd. (Bloem die met name op het eiland Hirado groeit). Ik ben erg gesteld op Masayuki. Hij doet veel toegewijd werk voor het 12xholland project en ik vind hem een mooie combinatie van waardigheid en humor hebben.
`s Avonds van de straat geplukt door Junko en Wil. We gaan naar een tempel in Nagasaki: prachtig diep gezang van de priester aldaar. Een kooi met beestjes die als belletjes klinken en dit geluid geeft verkoeling volgens de priester: een soort Flinstones-airconditioning dus. Mooi ikebana: opgehangen bamboe met gaten waar bloemen uitkomen. Daarna krijgen we een staaltje Japanse “haute cuisine“, verrukkelijke rauwe vis met toebehoren. Tijdens dit diner ontdek ik hoe mooi ik de Japanse taal vind. Het zingt om me heen. De meeste klanken zijn open en liggen voor in de mond, dat is ook de reden waarom deze taal, net als het Italiaans, zo prettig zingt.
maandag 14 augustus 2000
Vandaag vertrekken Junko en Wil, ik zal ze missen. Ik heb groot respect voor het feit dat zij dit project hebben geïnitieerd! Twee heel warme mensen die de moed hebben hun inspiratie te leven. Ik voel veel dankbaarheid naar hen.
Klaas wat heb je een mooie poort gemaakt. Ik vind het echt een aanwinst voor de haven van Hirado. Ook erg leuk dat het een poort is, en de karakters waaruit hij bestaat ook “poort“ betekent. Ik spreek er steeds af met mijn hosts en ga er dan trots naast staan. Ik vind het sowieso indrukwekkend hoe levend aanwezig Nederland is hier in Hirado: Overal afbeeldingen van onze schepen indertijd, zelfs in de straatstenen. En dan die mooie “Dutch-bridge“, zo sierlijk gelegen. Dat doet me denken aan mijn eerste Japanse dansles: ik sta op de “Dutch-bridge“ te wachten op mijn host die mij daarna naar de dansmeesteres zal brengen. Ik tuur wat over het water en zie plotseling het silhouet van een mooie Japanse vrouw achter een met rijstpapier bedekt raam, in het huis dat midden in het water tegenover de Hollandse brug staat. Ik krijg een rilling over mijn rug, en heb het gevoel in het hart van Japan te kijken... Even later brengt mijn host me naar mijn danslerares , we lopen verdacht veel op dat bewuste huis af, en inderdaad na aangeklopt te hebben doet de vrouw in kimono open: mijn danslerares. Het mystieke gevoel van de kimono-vrouw voor het raam die mij later bleek te gaan inwijden in de traditionele Japanse dans der vrouwelijkheid is nog steeds heel tastbaar. Maar intussen ken ik haar ook als een hele gewone gezellige vrouw, die het heerlijk vindt na afloop honderduit te kletsen en haar gasten en zichzelf te verwennen met zoetigheden.
dinsdag 15 augustus 2000
Vandaag is er een soort allerzielenfeest. Mijn host neemt me mee naar Sasebo. De zielen van de overleden mensen van dit afgelopen jaar worden in rijkversierde “boten“ naar de zee gebracht, vergezeld door oerhard knalvuurwerk. Volgens mijn host vinden de zielen dat fijn. Eerlijkgezegd mijn ziel niet, ik sta twee uur te kijken met mijn vingers in mijn oren. Op diezelfde dag word ik meegenomen naar een onvergetelijke lunch. Boven op een berg met uitzicht op zee worden tien gangen geserveerd door een geisha. De verfijnde gerechten samen met het uitzicht en de geanimeerde sfeer strelen zinnen waarvan ik nog niet wist dat ik ze had.
woensdag 16 augustus 2000
Concert Hoki-tempel. Feestelijk. Glenn en Ietje komen ook luisteren. Dit keer staat de televisieploeg al in de aanslag op de plaats van bestemming. Nog suffig van de reis en mijn haar nog in een vogelnest stap ik uit. Ze volgen me dit keer tot aan de w.c. Ik vraag me af wat ze zullen doen als ik me straks ga omkleden. Ze hebben het door, ze gaan voor de deur staan wachten, het lijkt erop dat ze mijn inzing-geluiden staan op te nemen. Tijdens het concert merk ik dat ik groei gedurende deze maand in het “mezelf zingen“. Daarmee bedoel ik, dat ik aan geen enkel klankideaal probeer te voldoen en ook niet op een niveau probeer te gaan zitten waar ik niet ben. Ik probeer enkel en precies tot klank te brengen wat ik op dat moment te geven heb. Niets meer en niets minder. Ik geniet ervan als ik zo vrij kan zingen, er zit geen ballast tussen. Het instrument voelt zich geliefd in haar eigenheid en komt tot haar volste recht. Na het concert nog een optreden op een feest in de cadeaugekregen kimono. Wat zit dat kreng van een band toch strak, ik kan nauwelijks ademhalen, laat staan zingen. Tijdens het interview, reeds op het podium, sjor ik hier en daar wat aan mijn band en zet mijn buik een paar keer flink uit. Mmm, het helpt iets. Nou ja, op hoop van zegen, je moet alles een keer meemaken. David ziet er ook jolig uit in zijn mannenkimono.
donderdag 17 augustus 2000
Verse bloemen gezet voor het boeddha-beeld. Glenn heeft recht voor mijn voordeur een boeddha ontdekt. Hij stond verscholen in de dichte begroeiing en Glenn heeft hem van de planten ontdaan. Volgens inwoners is het een boeddha die reizigers beschermt. Wat wil ik nog meer? Ik ben er blij mee, ik vind hem mooi door zijn eenvoud.
Leuke ontmoeting met koordirigente die tevens zangeres blijkt te zijn. Vandaar die mooie stem.
vrijdag 18 augustus 2000
Vanmorgen 9:00 uur Toverparelrepetitie. Weer de televisieploeg! Ze hebben zeker de smaak te pakken. Ik snap nu hoe beroemdheden zich moeten voelen. Jammer dat ik juist vanmorgen onder een natte steen vandaan gekropen ben, althans zo voel ik me. Goede oefening in het “zo gewoon mogelijk doen“. Op de kindertjes heeft het een frappante uitwerking: ze lijken wel vleugels te hebben en zingen en dansen dat het een lust is. Ik sta er versteld van hoeveel ze in deze korte tijd al onthouden.
`s Middags weer de t.v. ploeg. Dit keer interview met uitzicht op zee, midden in de felle zon. Leuke vragen, het antwoorden went ook al enigszins. Vraag: Wat hoop je hier in Hirado te vinden? Antwoord: drie dingen: Ik hoop in vol ornaat te kunnen genieten van de schitterende natuur, en daarin te gedijen. Ik hoop tot in het hart van de Japanse cultuur te kunnen doordringen. Dat wil zeggen momenten van mystieke fijnbesnaardheid beleven. Ten derde, hoop ik op oprecht contact met de mensen die hier wonen. Tot nog toe hebben deze ervaringen me geïnspireerd.
zaterdag 19 augustus 2000
Het schijnt me toe dat de Japanse mensen erg houden van inpakken:
Eten: een visje zit ingepakt in rijst en dat zit weer in een zeewier ingepakt. Het liefst nog een papiertje eromheen mét een strikje. Cadeautjes: de Japanse mensen zijn dol op cadeautjes, zowel om te geven als te ontvangen. Mijn twintig meegebrachte cadeautjes waren bepaald niet overbodig, zelfs iets te weinig.
Foto`s: alles wat men ziet of hoort wat nieuw lijkt wordt grondig en in veelvoud in het fototoestel gepakt.
Emoties: houden ze er soms ook van emoties en gevoelens in te pakken (in zich zelf)?
Wat me ook opvalt is dat de Japanse mensen op een andere manier met tijd lijken om te gaan dan ik. Ze houden van efficiency, dat is duidelijk. Ik vind dat ook prettig, alle afspraken zijn punctueel. Maar het lijkt erop alsof ze niet houden van oningevulde tijd. Met andere woorden: alsof ze geen raad weten met vrije tijd, tijd waarin niets op het programma staat. Die levensstijl past mij niet, ik heb ook behoefte aan lege, vrije momenten.
Ik ben net overvallen door een regenbui en heb me lekker kletsnat laten regenen. Wat een weelde. Die regen hier is eigenlijk geen bui te noemen, meer een warme waterval.
Vandaag ben ik ook naar de hete bronnen gegaan in de binnenlandse bergen, met mijn hostfamilie. Die bronnen ruiken naar zwavel en zijn eerlijk gezegd wel erg heet. Ik heb driekwart van de tijd in de koele rivier ernaast gezeten, samen met het dochtertje van mijn host waar ik dol op ben. Met mijn hosts heb ik het ook getroffen: ik vind ze heel hartelijk en toegewijd en we kunnen erg lachen.
zondag 20 augustus 2000
Kerkconcert Himosashi: prima!
Toverparelrepetitie met orkest: spannend, uitvoering nadert.
maandag 21 augustus 2000
Optreden Hirado school. Zeshonderd kindertjes: muisstil, ongelofelijk.
Privé-zangles: bijzonder contact. Op een gegeven moment zeg ik haar dat ze talent heeft en dat ik haar aanraad om haar talent te eren, het serieus te nemen, er tijd voor te reserveren. Het is net of er bij haar een muntje valt dat er al heel lang hing. De tranen stromen haar over de wangen en ze zegt een paar maal “happy“. Ze ziet er prachtig ontspannen uit, alsof ze in haar ware aard zit.
`s Avonds repetitie met koto-groep.
dinsdag 22 augustus 2000
Privé-zangles: dit keer een meisje van zestien dat een zangopleiding gaat doen. Ze zit erg strak in haar schooluniform, ik wou dat ik haar wat lossers aankon trekken. De belangrijkste boodschap die ik haar probeer te geven is dat zingen in oorsprong niet serieus is. Van nature gaan mensen zingen omdat ze zich prettig voelen, of uit blijdschap. Ze pakt het gedurende de les goed op. Ze zingt mooi zuiver en is technisch al aardig ver. Nu ze haar ernstige frons ontspant en ook de rest van haar lichaam schijnt ze mij een veelbelovend sopraan toe.
`s Middags: dansrepetitie thuis. Hoognodig!
`s Avonds: overnachting badhuis Zuid-Hirado.
woensdag 23 augustus 2000
Concert badhuis Zuid-Hirado: samen met David, Masayuki en Glenn. Na afloop komt Emeke als verrassing aange-oerdanst. Ontzettend leuk. We hebben elkaar lang niet gezien en kletsen elkaar op de terugweg de oren van het hoofd. Super om met elkaar te kunnen uitwisselen. Emeke heeft in het badhuis een hele mooie, kleurrijke muurschildering gemaakt. Wat kan die meid schilderen zeg.
donderdag 24 augustus 2000
's Morgens dansles: als gewoonlijk is het weer een gezellige bedoening. Daarmee bedoel ik dat er weer zes kijkers bijzitten: mijn hosts (inmiddels tot vier vrouwkracht uitgebreid) en nog twee Japanse vrouwen die hebben ontdekt dat die zangeres ook probeert de Japanse dans onder de kimono te krijgen. Kitani-sensei is streng vandaag, ik vermoed dat ze de voorstelling voelt naderen.Ik kan me niet zo goed concentreren, word me ineens bewust dat ik tegelijkertijd aan mijn voeten, knieën, handen, hoofd en ogen moet denken. Ik snap ineens niet waarom deze dans de ene keer zes tellen, de andere keer zeven tellen en de volgende keer elf tellen in een maat heeft. En waarom de passen niet gewoon steeds met de rechtervoet beginnen in plaats van de ene keer links en dan weer eens rechts. Ik zie er plotsklaps geen enkel systeem meer in. Nu begint ze ook nog over de gezichtsexpressie: als mijn gezicht achter de bloemen, die ik in mijn handen heb, verdwijnt, moet te zien zijn dat ik daarmee vrouwelijke schoonheid verberg om die daarna weer in vol ornaat te voorschijn te laten komen. Ik zal proberen niet te moeilijk te kijken omdat mijn hersenen steeds struikelen over die passen, meer zit er niet in vandaag.
Laat ik eens een origineel loopje naar huis nemen. Mijn hosts zijn er inmiddels volledig aan gewend dat ik liever loop. Zij vinden me maar een rare snoeshaan dat ik niet met hun auto getaxied wil worden. Zelf berijden ze alles wat ze kunnen, zelfs als het maar om een paar meter gaat. Voor ik het weet ben ik verdwaald en realiseer ik me dat ik midden in het oerwoud sta! Een mysterieus gezinder van beesten om me heen... het lijkt net of het groen zich achter me gesloten heeft. Waar kwam ik nou vandaan? Van rechts, van links? Er bekruipt me een gevoel van angst dat zich afwisselt met een gevoel van opwinding. Ik realiseer me dat Hirado daar wel zo onschuldig lijkt te liggen aan die vriendelijke baai, maar intussen omgeven is door een gigantisch dichtbegroeid oerwoud. "Officieel is dit geen oerwoud" gaat er door me heen, er zitten hier geen Boa constrictors en ook geen apen. Maar het klinkt wel als een oerwoud, en die warme vochtige omsloten lucht doet ook als zodanig aan. Wat zijn die bamboe's dik in doorsnee, en hoog! Op het moment dat ik ophoud met zoeken en besluit om me te begeven in deze vreemde ongeborgen omgeving zie ik een paadje dat me naar, een overigens heel andere, weg voert.
vrijdag 25 augustus 2000
's Morgens: danstraining thuis. Heet, heet, heet. Ik denk een moment met heimwee aan de koele Ikebana, het Japans bloemschikken dat ik eerst zou doen.
Museumbezoek samen met Bas. Daarna thee gekregen in het tuinhuis waar de wind aan alle kanten doorheen waait.
Daar voel ik me thuis, net als in de tweehonderd jaar oude tuin naast het woonhuis van de museumdirecteur. Als ik daar ben, heb ik steeds een sensuele schoonheidsbeleving waar ik stil van word. Een groot geluk is dat Emeke en haar jongens daar ook wonen.
's Avonds: Toverparelrepetitie met orkest. De kinderen doen het fantastisch, ik sta versteld.
zaterdag 26 augustus 2000
Mijn laatste dansles. Ik moet nu alleen dansen, zonder Kitani naast me. Het lukt. Kitani zegt dat ze niet had verwacht deze dans te kunnen leren aan een westerse vrouw. Ik krijg van haar de bloemenkransen en de danswaaier en het kanten ondergoed dat je onder de kimono draagt, cadeau. Ik voel me geëerd. Met moeite neem ik afscheid van deze lieve krachtige vrouw die mij geleerd en geïnspireerd heeft. Zij is ook aangedaan en ze zegt dat ze me voor de uitvoering persoonlijk in de kimono komt steken.
's Avonds: Ikitsuki ondergaande zon. "Kireï"!
zondag 27 augustus 2000
10.00 Repetitie met koto's voor concert Nagasaki
11.00 Podiumrepetitie concert Hirado
11.30 Toverparel generale
Situatie: podium Hirado is aan de zee gelegd: schitterend met de bergen en het kasteel als decor.
17.30 Première "Magic Pearl"-musical. Eén groot feest om naar de kinderen, de zeevrouwen en de vissers te kijken. Jubelstemming na afloop. Petje af voor de leraressen die nog zo hard met de kinderen hebben geoefend en waarmee ik zo fijn heb samengewerkt.
18.30 Optreden Hirado-koor: mooi.
18.50 Uitvoering van mijn Japanse dans. Het lukt zowaar.
Het publiek ligt in een deuk als ik na afloop de buiggroet doe. Die geschiedt namelijk op je knieën en ik heb nog steeds geen manier gevonden om elegant op te staan, dus ik neem gewoon een soort kikkersprong vanwege die strakke kimono.
19.10 Optreden samen met David, Glenn en Machida-san.
Intussen is het donker geworden en de zee naast het podium is alweer verlicht. Zoals ik daar in de zwoele avondlucht over de zee sta te zingen voel ik me even in extase.
Ik vraag me af hoever het geluid over het water zal dragen en stel me voor dat ik de muziek ook naar Nederland stuur.
maandag 28 augustus 2000
In de bus naar Nagasaki voel ik me in en in goed. Ik voel me bevredigd over mijn missie samen met de anderen en ben uiterst gelukkig met de resultaten van de avond ervoor.
Ik geniet van de verbinding die ontstaan is in onze groep Hollanders. Tegen Emeke en de jongens roep ik dat ik zin krijg in echt bruin brood na al die witte rijst.
's Avonds concert op Decima (Nagasaki) samen met de kotospelers. Ik vind het erg leuk dat de mensen van de tempel (Nagasaki) in het publiek blijken te zitten. Ik zing het Japanse lied dat zij mij gegeven hebben. Na afloop krijg ik van de kok van de tempel een tas met iets voor de terugweg: ik ruik het al, een nog warm, zelfgebakken bruin(!) brood.
dinsdag 29 augustus 2000
's Morgens bezichtiging tempel Hirado.
Op de thee bij de boeddhistische monnik die daar woont. We praten over meditatie. Ik doe hem voor hoe ik altijd zit. Dan laat hij mij zijn houding zien en als ik het probeer na te doen raken mijn benen bijna in de knoop. Zo schateren we van het lachen. Hij schildert voor mij, ik zing voor hem. Een ware ontmoeting.
's Avonds afscheidsfeest. Tot mijn verrassing is mijn hostfamilie uit Ikitsuki ook gekomen. Na een heerlijk maal, zingen en dansen we uitgelaten met zijn allen. We zingen elkaar het volkslied toe. Als ik het 'Wilhelmus' zing denk ik "Dit is mijn laatste lied in Hirado.". Maar nee, we gaan nog naar een karaokebar, tja... “You are the sunshine of my life”
woensdag 30 augustus 2000
Inpakken geblazen. Het wordt een hele truc om alles weer mee te nemen, zeker gezien het souvenir dat ik van Machida gekregen heb: drie lange, dikke bamboestammen die samen al 20 kilo wegen! Uiteindelijk geef ik er één aan Emeke, laat één daar, en neem er één mee. Hopen dat de douane een oogje dichtknijpt.
Mijn hosts en andere mensen die intussen dichtbij zijn komen te staan, komen nog even langs voor een laatste groene thee met koek. Zij vragen mij een afscheidsboodschap op papier te geven.
Voor dit doel hebben ze mooie papieren schilderijtjes met een gouden randje bij zich. Bij de meesten zet ik er "Sing and celebrate life!" op. Eigenlijk datgene wat ik deze maand met hen gedaan heb.
Voor ik het weet sta ik op de kade afscheid te nemen van al die lieve mensen. Zelfs Kitani-sensei is gekomen en de leraressen van mijn musical-kindertjes die eigenlijk moesten werken. Ik weet me nog aardig goed te houden bij alle emoties.
Maar als dan de boot wegvaart en de linten die wij en onze uitzwaaiers vasthouden langzaamaan breken, breekt mijn hart ook even. Hoe het vierhonderd jaar geleden was weet ik niet, maar in deze maand is zoveel liefde gegenereerd dat de zee ervan golft.
Terwijl Eem en ik nog onze tranen aan het drogen zijn, horen we ineens tromgeroffel. Vanaf een rotspunt staat de Taiko-groep ons vaarwel te slaan. Geweldig! "Let's celebrate life" zingt er door me heen.
donderdag 31 augustus 2000
Vliegreis terug: Ik realiseer me dat ik geen duizendpoten en slangen gezien heb. Ik ben wel duizendpoot- en slangeigenschappen tegengekomen bij mezelf en sommige andere mensen. Dus Wil's waarschuwing was figuurlijk.
Een volledig verzorgde reis dus: alle menskwaliteiten zijn aan bod gekomen.
De zalige geur, en de klank van het krekelorkest heb ik meegenomen in mijn herinnering, dat weegt niks.
Ik voel me bevoorrecht dat ik dit heb beleefd, samen met de anderen. Ik voel me verrijkt, gevierd en geëerd als zangeres.
Dag Japan, ik heb op jouw grond iets gevonden waar ik al lang naar op zoek was.
Steeds hoger vliegend, met een intens gevoel van geluk besluit ik deze zinderende ervaring thuis aan slingers op te hangen.
lees het algemene dagverslag:
1-15 juli | 16-31 juli | 1-15 augustus | 16-31 augustus
1-15 september | 16-30 september | 1-15 oktober | 16-31 oktober
overzicht voorbereidingen
lees het persoonlijke dagverslag van:
Bas | Stephan | Klaas | Merel | Glenn | Emeke | David
Niek | Erik | Lucienne | Marjolijn | Mariska
Copyright 2000-2011, Studio E, Amsterdam.
The material of this website may never be reproduced in any form without advance agreement by Studio E. Contact us here.
2010 - editie 2010 2009 - editie 2009 2008 - editie 2008 2007 - editie 2007 2006 - editie 2006 2005 - editie 2005 2004 - editie 2004 2003 - editie 2003 2002 - editie 2002 2001 - editie 2001 2000 - editie 2000
|
lees het algemene dagverslag: lees het persoonlijke dagverslag van: Dagboek: door Merel Ritz (sopraan) dinsdag 1 augustus 2000 Reis en aankomst: In het vliegtuig ben ik op een gegeven moment volledig in de wolken. De spanning van het vertrek wisselt zich langzaam maar zeker in voor een nieuwsgierige opwinding. Ik heb zin het onbekende tegemoet te vliegen. Als ik op een gegeven moment uit het raampje kijk en de intense schoonheid van de wolken zie weet ik niet hoe ik het heb: ontelbare kleuren wit in zulke mooie vormen, een zachtoranje glans van de zon hier en daar, en dit alles badend in helderblauw. Het dringt tot in mijn tenen door hoe perfect onze wereld eigenlijk is. Ik bekijk haar voor mijn gevoel vanuit haar ware perspectief. woensdag 2 augustus 2000 De warmte vind ik lekker, ik kan er goed tegen. Met deze zon valt niet te spotten: een loopje naar de winkel met ingesmeerde schouders; toch verbrand in 10 minuten. Jammer dat Emeke ver weg woont met haar zoons Olaf en Romboud. Fijn dat Bas, Glenn en Ietje en David en Junko tegenover me wonen. donderdag 3 augustus 2000 Nog steeds geen tijd gehad om boodschappen te doen en te koken. Teveel in touw met beginperikelen. Het schema zit erg vol. Voorlopig ook geen tijd om dagboek bij te houden. Eerste Japanse dansles gehad: fantastisch, “Kitani sensei“ is een echte meesteres. De dans is vergeleken bij mijn jazz-ballet heel ingetogen, maar ik voel dat het bewegingen zijn die je vrouwelijkheid eren. vrijdag 4 augustus 2000 Vanavond eerste tempelconcert in Tabira. Heel leuk dat de Japanse fluitist Machida Masayuki meespeelt. Ik vind hem erg muzikaal en hij heeft humor, de repetities gaan goed. Ik ben zenuwachtig, weet niet wat me te wachten staat. Ben wel goed voorbereid en goed bij stem. zaterdag 5 augustus 2000 Concert is goed gegaan! David, Machida en ik hebben mooi gemusiceerd. Ik heb me wel verslikt in de tekst van de Japanse liedjes, ik hoop maar dat ik niet iets raars gezongen heb: “de kersebloesem zuipt lekker“ i.p.v. “de kersebloesem ruikt lekker“ bijvoorbeeld. Na afloop heb ik me even een beroemdheid gevoeld: De grootste bos bloemen ooit gekregen; orchideeen met lelies. Vele handtekeningen uitgedeeld, van alle kanten gefilmd en gefotografeerd en daarna ontboden aan een overheerlijk banket met allerlei soorten verse vis, groenten, baksels en fruit. Gezeten naast de burgemeester; misschien heeft hij nog meer genoten van hetgeen ik kon eten met mijn postuur, dan van mijn gezang. zondag 6 augustus 2000 Feestdag: `s avonds een uur lang onbeschrijfelijk mooi vuurwerk boven de zee. Ik vraag me steeds af of ik droom, zo zittend in kimono in de warmte, honderden Japanse mensen om me heen, de zee groen verlicht. Even voel ik me alleen, ik zou al dit moois graag willen delen met mijn geliefde(n). Ik ben de groep kwijt en zij kunnen mij ook niet gemakkelijk vinden in mijn kimono. maandag 7 augustus 2000 In zee gezwommen: zo groen, zo helder, zulk zacht water. Hoe krijgen ze het voor elkaar. De vissen zijn bepaald niet verlegen, zwemmen gewoon om je heen, tussen je door, in alle formaten en kleuren, streepjes en stippeltjes. Nauwelijks een duikbril nodig. dinsdag 8 augustus 2000 Toverparelrepetitie: gaat heel voorspoedig. Ik geniet erg van de Japanse kindertjes. Vanavond concert Ikitsuki-schouwburg. Ik ben nauwelijks zenuwachtig, uitstekend bij stem, ik heb er zin in. Ondanks de droge akoestiek gaat het concert goed en ontspannen. Voel me als een vis in het water. Het “koekoek-lied“ van Giamberti en het “nachtegaal-lied“ van Saint-saens waarbij ik zgn. vanuit een boom zing (ik ben niet te zien voor `t publiek, alleen te horen) slaan erg aan, dat vinden ze leuk. “Sakura“, het Japanse kersenbloesemlied wekt steeds tranen op bij het publiek. woensdag 9 augustus 2000 “Home-stay“: gisteravond ben ik na het concert meegenomen dor een Japanse familie om aldaar e overnachten. Een hoogtepunt: Ik ben geraakt door de warme, respectvolle hartelijkheid van deze mensen. Hoewel we elkaars taal niet spreken hebben we gedurende deze halve dag intens en nabij contact. Deze mensen aan de andere kant van de wereld voelen zo eigen, alsof ik ze al heel lang ken. Een toevalstreffer? Het huis is proper en verfijnd ingericht en het uitzicht van een bijna verblindende schoonheid: frisgroene natte rijstvelden, heuvels, zee. Na de afgelopen, toch hectische week, lijk ik wel even in het paradijs beland. Ik voel me diep geïnspireerd door de liefde die uitgaat van deze familie en deze plek. donderdag 10 augustus 2000 Heerlijk dit klimaat, ik gedij in die warmte. Lekker weinig kleren aan en zeewind die je huid streelt. Wat is mode toch een grappig verschijnsel. De Japanse vrouwen doen er alles aan om wit te blijven. Het lijkt wel de Victoriaanse tijd. Ze hebben zelfs een parasol op uit angst voor een zonnestraal. Sommige poederen hun gezicht nog wit bij. En daar komen wij aan: eerst ook onder de parasol om niet te verbranden, maar daarna toch stiekem hopen een beetje bruin te worden tussen het werk door. Werkelijk tegenovergestelde ideeën van wat aantrekkelijker en sexy is. Dus...misschien krijg ik wat meer rust op straat als ik wat bruiner wordt. vrijdag 11 augustus 2000 Sinds vandaag heb ik een vriendje in huis. Ik heb hem “Harpert hagedis“ gedoopt. Nu hij Harpert heet vind ik hem wat gezelliger. Toch vind ik het nog steeds niet leuk dat hij steeds uit een onverwachte hoek komt aangeschubt. En als ik hem roep komt hij niet. Gisteravond zat hij op mijn slaapkamerraam (heb ik hem naar beneden gejaagd) en op dit moment hoor ik hem onder de koelkast. Toverparelrepetitie: prima. De Japanse kindertjes zien er zo lief uit. Er heerst opvallend goede orde, het valt me op dat ze geconcentreerd zijn en zowel zang als dans goed oppikken. Ik vermoed dat het een leuke musical wordt. zaterdag 12 augustus 2000 Japanse dansles: televisieploeg uit Nagasaki. Wat komt zo`n camera dichtbij! En dan maar doen alsof er niets aan de hand is, rustig doordansen en niet over die strakke kimono struikelen. Ik dacht dat ze tegenwoordig toch konden inzoomen. Bij het interview merkte ik dat ik ging antwoorden terwijl ik niet precies wist wat ik wilde gaan zeggen. Ik durfde blijkbaar geen stilte te laten vallen. Ik geloof dat er toch nog wel iets zinnigs uit rolde. Junko vertaalde erg goed. zondag 13 augustus 2000 Repetitie met David, Glenn en Masayuki (fluitist). Erg leuk. We hebben onze ad-hoc “band“ de “Tsutsuji`s“ genoemd. (Bloem die met name op het eiland Hirado groeit). Ik ben erg gesteld op Masayuki. Hij doet veel toegewijd werk voor het 12xholland project en ik vind hem een mooie combinatie van waardigheid en humor hebben. maandag 14 augustus 2000 Vandaag vertrekken Junko en Wil, ik zal ze missen. Ik heb groot respect voor het feit dat zij dit project hebben geïnitieerd! Twee heel warme mensen die de moed hebben hun inspiratie te leven. Ik voel veel dankbaarheid naar hen. dinsdag 15 augustus 2000 Vandaag is er een soort allerzielenfeest. Mijn host neemt me mee naar Sasebo. De zielen van de overleden mensen van dit afgelopen jaar worden in rijkversierde “boten“ naar de zee gebracht, vergezeld door oerhard knalvuurwerk. Volgens mijn host vinden de zielen dat fijn. Eerlijkgezegd mijn ziel niet, ik sta twee uur te kijken met mijn vingers in mijn oren. Op diezelfde dag word ik meegenomen naar een onvergetelijke lunch. Boven op een berg met uitzicht op zee worden tien gangen geserveerd door een geisha. De verfijnde gerechten samen met het uitzicht en de geanimeerde sfeer strelen zinnen waarvan ik nog niet wist dat ik ze had. woensdag 16 augustus 2000 Concert Hoki-tempel. Feestelijk. Glenn en Ietje komen ook luisteren. Dit keer staat de televisieploeg al in de aanslag op de plaats van bestemming. Nog suffig van de reis en mijn haar nog in een vogelnest stap ik uit. Ze volgen me dit keer tot aan de w.c. Ik vraag me af wat ze zullen doen als ik me straks ga omkleden. Ze hebben het door, ze gaan voor de deur staan wachten, het lijkt erop dat ze mijn inzing-geluiden staan op te nemen. Tijdens het concert merk ik dat ik groei gedurende deze maand in het “mezelf zingen“. Daarmee bedoel ik, dat ik aan geen enkel klankideaal probeer te voldoen en ook niet op een niveau probeer te gaan zitten waar ik niet ben. Ik probeer enkel en precies tot klank te brengen wat ik op dat moment te geven heb. Niets meer en niets minder. Ik geniet ervan als ik zo vrij kan zingen, er zit geen ballast tussen. Het instrument voelt zich geliefd in haar eigenheid en komt tot haar volste recht. Na het concert nog een optreden op een feest in de cadeaugekregen kimono. Wat zit dat kreng van een band toch strak, ik kan nauwelijks ademhalen, laat staan zingen. Tijdens het interview, reeds op het podium, sjor ik hier en daar wat aan mijn band en zet mijn buik een paar keer flink uit. Mmm, het helpt iets. Nou ja, op hoop van zegen, je moet alles een keer meemaken. David ziet er ook jolig uit in zijn mannenkimono. donderdag 17 augustus 2000 Verse bloemen gezet voor het boeddha-beeld. Glenn heeft recht voor mijn voordeur een boeddha ontdekt. Hij stond verscholen in de dichte begroeiing en Glenn heeft hem van de planten ontdaan. Volgens inwoners is het een boeddha die reizigers beschermt. Wat wil ik nog meer? Ik ben er blij mee, ik vind hem mooi door zijn eenvoud. vrijdag 18 augustus 2000 Vanmorgen 9:00 uur Toverparelrepetitie. Weer de televisieploeg! Ze hebben zeker de smaak te pakken. Ik snap nu hoe beroemdheden zich moeten voelen. Jammer dat ik juist vanmorgen onder een natte steen vandaan gekropen ben, althans zo voel ik me. Goede oefening in het “zo gewoon mogelijk doen“. Op de kindertjes heeft het een frappante uitwerking: ze lijken wel vleugels te hebben en zingen en dansen dat het een lust is. Ik sta er versteld van hoeveel ze in deze korte tijd al onthouden. zaterdag 19 augustus 2000 Het schijnt me toe dat de Japanse mensen erg houden van inpakken: zondag 20 augustus 2000 Kerkconcert Himosashi: prima! maandag 21 augustus 2000 Optreden Hirado school. Zeshonderd kindertjes: muisstil, ongelofelijk. dinsdag 22 augustus 2000 Privé-zangles: dit keer een meisje van zestien dat een zangopleiding gaat doen. Ze zit erg strak in haar schooluniform, ik wou dat ik haar wat lossers aankon trekken. De belangrijkste boodschap die ik haar probeer te geven is dat zingen in oorsprong niet serieus is. Van nature gaan mensen zingen omdat ze zich prettig voelen, of uit blijdschap. Ze pakt het gedurende de les goed op. Ze zingt mooi zuiver en is technisch al aardig ver. Nu ze haar ernstige frons ontspant en ook de rest van haar lichaam schijnt ze mij een veelbelovend sopraan toe. woensdag 23 augustus 2000 Concert badhuis Zuid-Hirado: samen met David, Masayuki en Glenn. Na afloop komt Emeke als verrassing aange-oerdanst. Ontzettend leuk. We hebben elkaar lang niet gezien en kletsen elkaar op de terugweg de oren van het hoofd. Super om met elkaar te kunnen uitwisselen. Emeke heeft in het badhuis een hele mooie, kleurrijke muurschildering gemaakt. Wat kan die meid schilderen zeg. donderdag 24 augustus 2000 's Morgens dansles: als gewoonlijk is het weer een gezellige bedoening. Daarmee bedoel ik dat er weer zes kijkers bijzitten: mijn hosts (inmiddels tot vier vrouwkracht uitgebreid) en nog twee Japanse vrouwen die hebben ontdekt dat die zangeres ook probeert de Japanse dans onder de kimono te krijgen. Kitani-sensei is streng vandaag, ik vermoed dat ze de voorstelling voelt naderen.Ik kan me niet zo goed concentreren, word me ineens bewust dat ik tegelijkertijd aan mijn voeten, knieën, handen, hoofd en ogen moet denken. Ik snap ineens niet waarom deze dans de ene keer zes tellen, de andere keer zeven tellen en de volgende keer elf tellen in een maat heeft. En waarom de passen niet gewoon steeds met de rechtervoet beginnen in plaats van de ene keer links en dan weer eens rechts. Ik zie er plotsklaps geen enkel systeem meer in. Nu begint ze ook nog over de gezichtsexpressie: als mijn gezicht achter de bloemen, die ik in mijn handen heb, verdwijnt, moet te zien zijn dat ik daarmee vrouwelijke schoonheid verberg om die daarna weer in vol ornaat te voorschijn te laten komen. Ik zal proberen niet te moeilijk te kijken omdat mijn hersenen steeds struikelen over die passen, meer zit er niet in vandaag. vrijdag 25 augustus 2000 's Morgens: danstraining thuis. Heet, heet, heet. Ik denk een moment met heimwee aan de koele Ikebana, het Japans bloemschikken dat ik eerst zou doen. zaterdag 26 augustus 2000 Mijn laatste dansles. Ik moet nu alleen dansen, zonder Kitani naast me. Het lukt. Kitani zegt dat ze niet had verwacht deze dans te kunnen leren aan een westerse vrouw. Ik krijg van haar de bloemenkransen en de danswaaier en het kanten ondergoed dat je onder de kimono draagt, cadeau. Ik voel me geëerd. Met moeite neem ik afscheid van deze lieve krachtige vrouw die mij geleerd en geïnspireerd heeft. Zij is ook aangedaan en ze zegt dat ze me voor de uitvoering persoonlijk in de kimono komt steken. zondag 27 augustus 2000 10.00 Repetitie met koto's voor concert Nagasaki maandag 28 augustus 2000 In de bus naar Nagasaki voel ik me in en in goed. Ik voel me bevredigd over mijn missie samen met de anderen en ben uiterst gelukkig met de resultaten van de avond ervoor. dinsdag 29 augustus 2000 's Morgens bezichtiging tempel Hirado. woensdag 30 augustus 2000 Inpakken geblazen. Het wordt een hele truc om alles weer mee te nemen, zeker gezien het souvenir dat ik van Machida gekregen heb: drie lange, dikke bamboestammen die samen al 20 kilo wegen! Uiteindelijk geef ik er één aan Emeke, laat één daar, en neem er één mee. Hopen dat de douane een oogje dichtknijpt. donderdag 31 augustus 2000 Vliegreis terug: Ik realiseer me dat ik geen duizendpoten en slangen gezien heb. Ik ben wel duizendpoot- en slangeigenschappen tegengekomen bij mezelf en sommige andere mensen. Dus Wil's waarschuwing was figuurlijk. lees het algemene dagverslag: lees het persoonlijke dagverslag van: |
Copyright 2000-2011, Studio E, Amsterdam.
The material of this website may never be reproduced in any form without advance agreement by Studio E. Contact us here.